Vulkaanbeklimming, stage, uitstapjes en meer....

Lieve allemaal!

Ik zit op dit moment nog na te genieten van een ONWIJS gaaf en onvergetelijk weekend. Als ik de foto’s terug kijk staat er een grote glimlach op m’n gezicht en kan ik bijna niet geloven dat het me allemaal gelukt is. Ik zal even bij het begin beginnen…
Nanda, de Indonesische jongen die mij en Doret eerder op pad heeft genomen, appte me vorige week of ik mee wou met een trip naar de Sindoro mountain. Hij en nog 3 andere vrienden zouden deze vulkaan namelijk gaan beklimmen. Hij hoefde natuurlijk niet lang te wachten op mijn antwoord.. Dat was uiteraard gelijk een ja! Diezelfde week kwam hij bij ons thuis om het ‘plan’ uit te leggen. Zaterdagavond zouden we met de scooters vertrekken naar het basiskamp onderaan de Sindoro mountain. Daar zouden we overnachten om vervolgens de volgende ochtend vroeg te beginnen met de beklimming. Zondag zouden we de hele dag gaan lopen, en in de avond overnachten op de berg in tentjes. Het plan was om in de nacht weer verder te klimmen, de zonsopgang te zien en vervolgens de top te bereiken! De jongens zouden voor alle benodigde spullen zorgen zoals tenten, slaapzakken, genoeg eten en een gasstelletje. Nou, dat plan klonk me goed in de oren. Ik had me die week daarvoor een paar keer verveeld (overigens voor het eerst hoor), en ik was wel toe aan een goed avontuur. Ik heb immers niks voor niks een super goede rugzak gekocht en m’n sportieve schoenen, sportkleding en hoofdlamp meegenomen. Die waren aan het wachten om gebruikt te worden..! Een ander Nederlands meisje, Annick, ging ook mee, dus dat was helemaal gezellig.
Afgelopen zaterdagavond begon de trip dan echt.. Ik zat natuurlijk ruim op tijd klaar op de afgesproken tijd, maar ik was even vergeten dat ik hier altijd rekening moet houden met de ‘Javaanse’ tijd. Lees; de afgesproken tijd + 45 minuten = de échte tijd. Oké, ook prima ;) Had ik nog even de tijd om me mentaal voor te bereiden.. Toen de jongens en Annick gearriveerd waren, begonnen we onze 3 uur-durende scooterrit naar het basiskamp. Na 3 uur was m’n kont toch wel blij dat we er waren.. We kwamen aan bij het basiskamp waar we ons moesten intekenen en een kaart met een walkietalkie meekregen. We konden slapen in het gebouwtje wat ernaast stond. En je raadt het al.. daar kon ik geen bed verwachten. Nee, we moesten op een zeil op de grond slapen. Gelukkig had ik een slaapzak mét een geïmproviseerd kussen gemaakt van m’n jas, dus heb ik nog een kleine twee uur kunnen slapen. Ach ja, genoeg om de volgende ochtend vol goede moed te beginnen aan de beklimming. En die was prachtig! Ik kreeg alleen al genoeg energie van de mooie natuur om me heen, dus die korte nacht was ik al snel vergeten. We liepen eerst door een dorpje, wat overging in plantages waar de mensen al vroeg aan het werk waren. Toen we de eerste ‘post’ na een uurtje bereikt hadden, viel het me al op dat de jongens zeeer de tijd namen. Om het kwartier hielden ze pauze, en Nanda (die best wel een uitslover is en z’n spieren graag laat zien), zat al te zweten en te zeuren om een pijnlijke spier. Annick en ik hadden er stiekem wel lol om.. Ook bleken de jongens een ster te zijn in prutsen! De één was wel 20 minuten bezig om een matje aan zijn tas vast te maken (dan plaatste hij hem onderaan, en dan toch weer bovenaan; en dat nog een paar keer in herhaling) en de ander nam ruim de tijd om zijn regenhoes goed om zijn tas te doen.. Hilarisch om te zien! Ik heb me er wel om vermaakt.. Vooral toen Annick en ik elke keer een live-report van de situatie gaven aan elkaar en stemmetjes gingen verzinnen onder de gesprekken van de jongens.
Al met al zijn we de eerste dag (mét aardig wat pauzes) aangekomen op ‘post 3’. De wandeling er naartoe was werkelijk prachtig. De weg werd steeds stijler, en de paadjes steeds ‘spannender’ en het laatste stuk moesten we steeds meer klimmen door onze handen en voeten te gebruiken. Op ‘post 3’ hebben we onze tentjes opgezet. Ik moet zeggen dat de jongens dat goed hadden voorbereid! Ze hadden een extra zeil voor de regen meegenomen én een goed gasstelletje waar we een prima avondmaaltje op konden bereiden. Dat was uiteraard rijst met noedels (hét typische Indonesische eten). Daar konden we dus even goed bijkomen van het eerste gedeelte van de wandeling! We gingen op tijd slapen, want diezelfde nacht vetrokken we om 3 uur ’s nachts om aan het laatste gedeelte van de beklimming te beginnen. In het donker liepen we over de steeds steiler wordende weg, en kwamen we uiteindelijk om 5 uur aan op een mooie plek om de zonsopgang te bekijken. En dat was echt MAGISCH. Vanaf de berg zagen we de vallei met allemaal verlichte dorpjes. Daarachter lagen drie andere vulkanen waar een aantal wolken om heen hingen. Vanaf 5 uur zag je een rode gloed opkomen vanachter de vulkanen, die steeds groter werd, en uiteindelijk de zon tevoorschijn liet komen. Ik kan het bijna niet beschrijven, zo mooi. Ik heb er foto’s van, maar die zijn natuurlijk nooit zo mooi als in het echt! Adembenemend. Na deze prachtige zonsopgang (én wachten op volledige fotoshoots van de mannen; jaaa, het waren echt de mannen die tienduizend foto’s van zichzelf moesten maken in verschillende poses) vervolgden we onze beklimming naar de top. Dit was een pittig stuk.. Ik was natuurlijk super moe, het pad was behoorlijk stijl en de lucht was ijler waardoor ik sneller uitgeput was, maaar uiteindelijk heb ik de top gehaald! En het uitzicht was verbluffend. De foto’s zeggen denk ik genoeg… Je kon vanaf de top de krater in kijken waar flink wat damp uit kwam. Erg bijzonder! Nadat we waren bijgekomen op de top begon de afdaling. Hier zag ik best tegenop, doordat dit het zwaarst en pijnlijkst is voor m’n knie. Uiteindelijk ging dit super goed! Mijn fysio oefeningen van de laatste maanden hebben dus écht baat gehad.
Al met al heb ik echt een onwijs gaaf, avontuurlijk en onvergetelijk weekend gehad. De volgende dag was ik heel moe en had ik heel veel spierpijn, maaar het was het allemaal dubbel en dwars waard!!

Naast de uitgebreide update van mijn vulkaanbeklimming (die ik zeker nog vaker ga doen op één van de andere vulkanen), heb ik ook nog een update over mijn stage! Daar ben ik namelijk vorige week mee begonnen. Ik loop stage op een Montessori school waar de kinderen les krijgen in het Engels. Twee dagen in de week ga ik daar les geven aan één van de ‘lower classes’ waar de kinderen 6 t/m 9 jaar oud zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik erg moet wennen aan eigenlijk alles op deze school. Het eerste wat bijvoorbeeld opviel, is dat er 4 (!) leerkrachten staan op een groep van 28 leerlingen. Eén van deze leerkrachten is iemand die twee kinderen met specifieke leerbehoeften begeleid, en de andere drie leerkrachten zijn verantwoordelijk voor de andere 26 kinderen. De leerkrachten hebben de vakken onderling ‘verdeeld’, waardoor ze allemaal verantwoordelijk zijn voor het geven van drie vakken. De eerste stagedag heb ik verbaasd toe gekeken hoe ze te werk gingen. De leerlingen begonnen in een kring en zongen samen een gebedje. Daarna mochten ze hun eigen planning gaan maken. In deze planning (die de kinderen op een heel klein wit kladblokje maken) zetten de leerlingen 6 vakken die ze die dag willen doen. Ze hoeven er verder niet bij te zetten wat ze precies van het vak gaan doen of hoe lang. Vervolgens mogen ze allemaal zelfstandig aan het werk. Ik moest erg wennen aan deze manier van werken, omdat ik het idee had dat veel leerlingen maar wat deden en de leerkrachten niet van alle leerlingen door hadden wat ze aan het doen waren. Ondanks deze andere manier van werken, heeft de school wel hele mooie materialen tot hun beschikking. Voor elk vak is een aparte hoek in het lokaal ingericht waar allerlei visuele materialen staan. Denk aan kaartjes met begrippen en plaatjes, boeken, wereldkaarten, opdrachtkaarten, maquettes en knutselwerken die bepaalde situaties uitbeelden. De leerkrachten hebben deze materialen allemaal zelf gemaakt! Het ziet er erg mooi en inspirerend uit. Op mijn eerste stagedag bleken de kinderen ook muziekles te hebben. Daar wou ik natuurlijk graag bij zijn! De muziekleerkracht was (uiteraard) iets te laat, dus ik zag een kans om achter het keyboard te kruipen en alvast wat in te zingen met de kinderen. Super leuk! Tijdens de rest van de les moesten de kinderen om de beurt alleen een liedje zingen op een podium waarna de andere kinderen het lied nog een keer in koor nazongen. Niet een erg afwisselende muziekles, maar ach, alles met muziek vind ik natuurlijk al gauw leuk! Later op de dag heb ik ook nog bij de muziekles van de oudere kinderen gekeken. Zij mochten zelf een muziekoptreden voorbereiden die ze aan het einde van het schooljaar gaan performen voor alle kinderen en ouders van de school. Eén van de kinderen had een gitaar meegebracht en tja, die moest natuurlijk ook even bespeeld worden! De kinderen vroegen of ik ‘true colors’ kon spelen en al snel zat ik dit nummer met de kinderen te zingen. Daar zat ik dan, als ‘miss Judith’ met een big smile tussen de zingende kinderen.
Ondanks de leuke muziekles, moet ik erg wennen aan alles. Omdat ik de vijfde leerkracht ben, voel ik me eigenlijk een beetje nutteloos. De kinderen zijn vooral zelfstandig aan het werk en de leerkrachten hebben zelf het meeste nakijkwerk al gedaan of lijken ook niet zoveel te doen.. Ik mag dan wel één vak geven, maar hier heb ik ook niet veel werk aan. De lessen van dit vak duren niet lang en zijn snel voorbereid en gegeven. Gelukkig staan de leerkrachten wel erg open voor mijn ideeën en eigen inbreng, dus het is nu vooral aan mezelf om leuke activiteiten te verzinnen en er zelf wat van te maken! Daar ga ik dan ook m’n best voor doen de komende weken.. Afgelopen woensdag hebben Doret, Naomi en ik al een Hollandse spelmiddag georganiseerd. We hadden verschillende typische Oud-Hollandse spellen klaargezet die de kinderen in groepjes konden spelen. Het viel me op dat de kinderen bij sommige spellen helemaal niet competitief waren. Bij het eierlopen bijvoorbeeld, deden alle kinderen dat op hun gemakje en keken ze me maar raar aan toen ik ze enthousiast aanmoedigde om te winnen. Schijnbaar lag het aan het spel, want bij andere spellen waren ze wel weer competitief en erg fanatiek. Na afloop gaven de kinderen aan dat ze het erg leuk vonden. Geslaagde dag dus! Ik hoop dat we nog eens vaker zoiets kunnen organiseren. Dan gaat de tijd toch wat sneller…

Op de universiteit gaat alles ook nog goed. Daar maak ik vooral veel contact met de Indonesische studenten, of nog beter gezegd; zij zoeken veel contact met mij. Soms krijg ik ineens een appje van een Indonesische student die bij mij in de klas blijkt te zitten (de klassen zijn behoorlijk groot, dus ik ken nog lang niet iedereen) die zegt dat ik altijd contact kan opnemen als ik wat wil doen. Super lief! Ook in de les maak ik veel contact met de studenten. Ze willen me van alles vertellen en zijn erg open. Ik heb inmiddels al veel contacten in mijn telefoon staan, en ben al een paar keer uitgenodigd om mee te gaan naar het strand of naar een koffietentje. De universiteit is voor mij dus vooral een plek om te ‘socializen’. Het niveau van de vakken is namelijk niet erg hoog. Ik volg bijvoorbeeld de les ‘English for young learners’ waar de docent wel een uur lang praat over de karaktereigenschappen van kinderen. Na 3 jaar stage lopen op basisscholen en de pabo gestudeerd te hebben, kan je je wel voorstellen dat deze lessen érg vermoeiend zijn.. Maar ach, ik heb niks te klagen natuurlijk ;)
Vorige week was ik samen met de andere Nederlandse studenten uitgenodigd bij een meeting van de docenten op de universiteit. We hadden geen idee wat hier precies de bedoeling van was, dus zijn we er maar gewoon naartoe gegaan. Eenmaal daar werden we ‘officieel’ voorgesteld aan alle leerkrachten (we volgen inmiddels al 3 weken lessen op de universiteit, maar schijnbaar was het ‘officiële’ welkom nog niet geweest) en moesten we onszelf om de beurt voorstellen. Na een applaus en een welkomstpraatje kwamen er ineens allemaal lunchboxen met eten tevoorschijn. Kregen we gewoon een hele lunch aangeboden! En niet zomaar één… Na het eerste lunchboxje (met rijst, kip, vlees en groente) en een lekkere fruitsmoothie, kregen we ook nog een ‘snackbox’ toegereikt met allerlei zoete lekkernijen. En alsof dat nog niet genoeg was, kregen we ook nog fruit aangeboden. Na het fruit dacht ik toch wel dat het eten klaar was, maar nee hoor! We kregen als ‘toetje’ ook nog een Indonesische cake voorgeschoteld. Deze heb ik echter maar vriendelijk afgeslagen..

In het weekend en op doordeweekse dagen/middagen dat ik vrij ben, doe ik ook veel leuke dingen. Zo heb ik inmiddels al wat toeristische attracties in Yogya bezocht die je gezien moet hebben als je hier zo lang bent. Eén van die toeristische attracties is het Kraton; het paleis van de Sultan van Yogya. Vroeger was de Sultan de leider van de stad. Tegenwoordig heeft hij nog steeds macht, maar lang niet meer zoveel als vroeger. Het paleis zelf was eerlijk gezegd niets bijzonders. De buurt die rond het Kraton ligt vond ik daarentegen veel boeiender. Toen ik een keer alleen door de stad liep ben ik iemand tegen gekomen die mij de buurt rondom het Kraton heeft laten zien. Dit is nog een erg authentieke buurt wat volgens hem een goed beeld geeft van het dagelijkse leven van de Indonesiërs. Tijdens het bezoekje aan dit buurtje, liepen we ineens langs een grasveld waar een paar Indonesische mensen aan het oefenen waren met pijl en boog schieten. Ik keek even toe, en al snel werd me gevraagd of ik het ook eens wou proberen. Ach, waarom ook niet, dacht ik! En daar zat ik dan ineens als een soort Katniss uit de ‘Hunger Games’ met een pijl en boog. Ja, ik beland hier soms in onverwachte leuke situaties!
Naast het Kraton ben ik ook naar het fort ‘Vredeburg’ geweest. Dit is een oude Nederlandse militaire nederzetting uit de koloniale tijd. Ik heb me door een gids laten rondleiden door het fort, wat tegenwoordig een museum is over de koloniale geschiedenis van Indonesië. Het was erg interessant om te zien en te lezen over de Nederlandse activiteiten in Yogya. Dit is natuurlijk geen geschiedenis om trots op te zijn… Gelukkig valt het me op dat de Indonesiërs niet negatief staan tegenover Nederlanders. Wat is geweest, is geweest en kun je niet meer veranderen. Zo kijken ze er tegenaan.

Ook heb ik de afgelopen weken, naast de geweldige vulkaantrip, nog meer van de mooie natuur hier gezien! Zo ben ik bijvoorbeeld een dagje buiten Yogya op pad geweest met twee huisgenoten en Doret. We hadden een taxidriver gevraagd om ons voor een mooi prijsje naar het ‘pine forest’ te brengen; dat bleek een prachtig stukje natuur te zijn met hoge naaldbomen en boomhutten van waaruit je een prachtig uitzicht had. Daar hebben we genoten van de geweldig mooie uitzichten en een kleine wandeling gemaakt door het bos. Op de weg ernaartoe zijn we ook nog gestopt bij een ander mooi uitzichtpunt. Deze gaf uitzicht op een prachtige vallei en een zogenaamde ‘fruit garden’. Ik ben ergens op een bankje gaan zitten en heb in alle stilte genoten van het verbluffende uitzicht. Op dat soort momenten kan ik echt dankbaar zijn dat ik dit zomaar allemaal mag meemaken en zien! Alles is zo mooi…!
Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een ecologisch restaurantje. In eerste instantie wilden we daar alleen wat eten, maar we raakten in gesprek met een aantal vrijwilligers die ons vertelden over de manier van werken op het landgoed van het restaurant. Ze bleken daar aan ‘permiculture’ te doen, en verbouwen alles op een duurzame en ecologische manier. We hebben een rondleiding gekregen door het landgoed en kregen van alles te horen over de duurzame manier waarop zij te werk gaan. Ze gebruiken bijvoorbeeld geen pesticiden, halen al hun energie uit zonnepanelen, hebben een zelfgemaakt natuurlijk waterzuiverringssysteem en gebruiken kokosolie in plaats van palmolie (palmolie is namelijk één van de grootste oorzaken voor het kappen van duizenden hectares oerwoud in Indonesië). Dit hele landgoed is ooit opgezet door een Indonesische man die op dit moment bezig is om het concept ook op een andere plek te starten. Ze geven regelmatig rondleidingen aan groepen kinderen om hen bewuster te maken van een duurzaam milieu. Daarnaast proberen ze de boeren in de omgeving te stimuleren om ook op een duurzamere manier te verbouwen. Dit valt echter tegen, omdat de lokale boeren hun oude (niet zo duurzame) manier van verbouwen gewend zijn en de regering ze niet echt financieel steunt of stimuleert om op een duurzamere manier te verbouwen.
Ik vond het erg interessant om een landgoed als deze te zien, waar ze duurzaam verbouwen. Dat is namelijk erg zeldzaam in dit land, waar duizenden hectaren oerwoud wordt gekapt, veeel uitlaatgassen zijn van de miljoenen scootertjes en het afval op straat wordt verbrand of achtergelaten. Ik sprak laatst nog een Duitste vrouw die 4 jaar op Sumatra had gewoond, maar haar kinderen daar niet wilde laten opgroeien door het enorm slechte milieu. Gelukkig heb ik nu gezien dat er wél plekken zijn waar ze goed omgaan met het milieu. Hopelijk leert de jonge generatie steeds beter om te gaan met het milieu. Op die manier ben ik niet de laatste persoon die orang oetans in het wild kan zien..

Zo, het is wel weer tijd om een einde te brouwen aan mijn verhaal. Een lang verhaal, maar ik blijf het leuk vinden om al mijn belevenissen uit te typen en met jullie te kunnen delen! Ik hoop dat ik jullie weer even heb kunnen laten meegenieten van mijn avonturen…

Heel veel liefs Juut