Still going good!

Hoi allemaal!

Het is inmiddels al weer meer dan twee weken geleden dat ik naar Yogya vertrok en de tijd VLIEGT! En ja, dat betekent inderdaad dat ik het nog steeds erg naar m'n zin heb. Ik heb weer het één en ander te vertellen over de afgelopen dagen. Zo heb ik mijn eerste 'ontzettend drukke en vermoeiende' (niet dus) schoolweek gehad, nieuwe mensen ontmoet, buiten Yogya op ontdekking geweest en het land en de mensen een stukje beter leren kennen. Vandaar weer een verhaal. Enjoy ;)

Afgelopen dinsdag was mijn allereerste echte schooldag. Nadat ik vorige week mijn eigen rooster in elkaar had gezet en wat vakken had gekozen (met de gok dat dit leuke vakken zouden zijn), liep ik dinsdagochtend met volle moed het schoolgebouw in. Gelukkig had ik samen met de andere Nederlandse studenten een kleine rondleiding gehad door de school, waardoor ik ongeveer wist waar ik moest zijn. Doret en ik hadden onze eerste les samen; moral philosophy. De les werd in een groot lokaal gegeven waar denk ik zo'n 70 studenten in passen. De lokalen zien er redelijk oud en simpel uit; donkerbruine houten tafels en stoelen, een mega whiteboard aan de muur met daarvoor een hangend scherm wat dient als beamer en een computer. Dus géén supertechnisch ingewikkeld digibord die de helft van de tijd niet doet wat je wilt, maar gewoon een simpele beamer en een whiteboard. Ik vind dat ook wel prima eigenlijk, lekker 'old-school'! (ik en ICT zijn geen geweldige combinatie). Toen we het lokaal in liepen werden we vriendelijk welkom geheten door de docent. Er zaten al een aantal andere Indonesische studenten die een leuk praatje met ons maakten. Ook al waren we de enige buitenlanders, en zijn de studenten het zeker niet gewend om buitenlanders in hun klas te hebben, reageerde iedereen vrij normaal op ons. De les was ook redelijk goed te volgen, ondanks het Indonesische Engelse accent van de leerkracht, en het was ook nog eens interessant!
De tweede les, die we later die dag hadden, verliep echter heel anders.. We hadden deze les op een andere faculteit en we kwamen er al snel achter dat de studenten daar geen Engels konden praten. Daarnaast hadden ze blijkbaar nog nooit een buitenlander gezien, met als resultaat dat iedereen begon te giechelen, lachen en schreeuwen toen wij de klas in liepen. Hun telefoons werden er al snel bij gepakt om ''stiekem'' foto's en filmpjes te maken en om naar ons instagram te vragen. Ik voelde me net een soort Justin Bieber die een klas met jonge meiden in kwam lopen. Of nou ja, ik zal ook weer niet teveel overdrijven, maar we waren wel echt een toeristische attractie. Toen de docent binnenkwam verontschuldigde ze zich over het feit dat ze niks in het Engels had voorbereid. Oké, ik ben Indonesisch aan het leren, maar zo snel gaat dat nou ook weer niet haha.. De docent was een hele lieve vrouw en probeerde ons wel echt te helpen. Ze kwam naar ons toe om de opdracht uit te leggen; bereid een presentatie voor over een gedragsstoornis (dit was namelijk de les 'special needs education'). Na een halfuurtje mochten de studenten zelfstandig aan de slag en nam ze ons even apart. Doret en ik hebben toen maar vriendelijk gezegd dat we haar niet ten last willen zijn en dat ze niet alles in het Engels hoeft voor te bereiden voor ons (wij kunnen dit vak namelijk nog laten vallen, en dan kunnen we nog steeds genoeg studiepunten halen). Ze begreep dit goed. Gelukkig maar, want ik zou de docenten natuurlijk ook niet willen beledigen! We hebben wel afgesproken dat we volgende week een presentatie zullen geven over het Nederlandse onderwijssysteem en hoe wij omgaan met kinderen die extra onderwijsbehoeften nodig hebben. Dat leek ons een prima deal! Ben echter wel benieuwd hoe de studenten dan weer zullen reageren. Dat zal vast niet zonder geluiden gaan..!
Donderdag was mijn tweede schooldag. Gelukkig waren deze lessen wel in het Engels en reageerden de Indonesische studenten normaal op ons. Ze vinden het maar wat leuk dat ze een buitenlander in de klas hebben en zijn erg geïnteresseerd in mij. Verschillende studenten hebben al aangeboden om me meer van Yogya te laten zien of me mee te nemen naar plekken buiten Yogya. Op die manier verzamel ik een heel team 'tour guides' om me heen! Super leuk, want de locals kunnen immers het beste en eerlijkste vertellen over hun land en stad.

En dat bleek ook wel weer afgelopen zaterdag, toen ik samen met Doret en mijn Amerikaanse huisgenootje een fietstour heb gedaan buiten Yogya. Onze tourguide bleek een super aardige Indonesische vrouw te zijn die ons van alles heeft verteld over het leven hier. We fietsten langs prachtige rijstvelden, door een authentiek dorpje en langs de werkplekken van de lokale boeren. Tijdens de fietstocht hebben we op verschillende plekken gestopt. Op die manier konden we bijvoorbeeld van dichtbij zien hoe rijst hier wordt verbouwd. In de rijstvelden worden de rijstplantjes met de hand geplant (dit mochten we zelf ook doen!), waarna ze na een aantal weken met een machine worden geoogst. De rijst wordt vervolgens uit de plantjes geslagen. Dit gebeurt soms nog met de hand (ook dat heb ik zelf mogen proberen), maar in de grotere rijstindustrieën gebeurt dit machinaal. De rijst moet daarna een tijd drogen in de zon, waarna machines de rijstkorrels pellen. Er zit namelijk nog een vliesje om de rijstkorrels heen. Het is een lang proces! Toch wel interessant om hier even bij stil te staan tijdens het eten van mijn volgende bord nasi goreng. 
We hebben onder andere ook gezien hoe boeren hun vee onderhouden, Dit gebeurt in zogenaamde 'minidorpen' waar de koeien in hokken naast elkaar leven. Vroeger hielden de boeren hun vee bij hun eigen huis, maar tegenwoordig verleent de regering gratis grond aan de boeren om hun vee op te houden. Op die manier stimuleert de regering de mensen om op het platteland te blijven, in plaats van dat alle jongeren naar de stad vertrekken om werk te zoeken. Ik begreep van mijn gids dat de regering op het gebied van educatie nog niet veel support geeft aan de bevolking. De basisschool is gratis, maar vanaf de middelbare school moeten de mensen betalen. Daardoor is goed onderwijs (dus een goede middelbare school en vervolgonderwijs) niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dan besef je wel weer hoe bevoorrecht ik ben met het feit dat ik een studie kan volgen, mezelf kan ontwikkelen en daardoor kans heb op een baan en een goede toekomst. Ik kan er elke keer weer dankbaar om zijn! En dan heb ik het nog geen eens over de kansen die ik krijg om zo'n buitenlandse ervaring als deze op te doen. Misschien is er wel geen betere manier om jezelf te leren kennen, te ontwikkelen en levenservaringen op te doen! Met deze gedachte fietste ik met een blij hoofd verder langs de mooie rijstvelden in de zon. Al met al was de fietstour zeeer geslaagd. Ik heb weer veel gezien en een stukje meer geleerd over de Indonesische samenleving.

Naast uitstapjes zoals deze, ben ik ook nog steeds veel nieuwe plekken aan het ontdekken in Yogya. Zo heb ik bijvoorbeeld een geweldig leuk, klein koffiehuisje ontdekt waar de koffie nog met de hand gemaakt wordt. Je kunt kiezen uit heerlijke soorten (Javaanse) koffies met de lekkerste kruiden. Daarnaast is het een plek waar je binnen no time met iemand aan de klets raakt en leuke gesprekken kan hebben. Dit wordt denk ik een vast plekje van mij om m'n reisdagboek en blog bij te houden..! Afgelopen maandag raakte ik daar in gesprek met een aardige Indonesische kerel die me wel wou helpen zoeken met het vinden van een gitaar. Want tja, Judith zonder gitaar is als een Ruuter zonder vlees (sorry voor mijn niet-familieleden; dit is een inside family joke)! Met volle moed liepen we een aantal gitaarwinkels langs, maar dit viel toch een beetje tegen.. De gitaren zijn óf heel duur, óf goedkoop en van hele slechte kwaliteit (zo slecht dat hij na één minuut weer ontstemd is). Tot nu toe lijkt het dus nog lastig om aan een redelijk goeie, maar goedkope gitaar te komen. Ik hou maar gewoon geduld en blijf rondvragen. En anders heb ik een extra reden om alle kroegen met mogelijke live-muziek af te gaan! Opzich ook niet erg... Wie weet kan ik daar eens een gitaar lenen of bespelen. 

Vrijdag hadden Doret, Naomi en ik een meeting op de universiteit met de vrouw die onze stage regelt. Naomi is een andere medestudent van de pabo in Nijmegen die samen met ons dezelfde stage gaat doen. Nou, dit was ook een meeting die ik niet snel ga vergeten! Ze vertelde namelijk dat we zelf een planning of schema moesten maken waarin we vertelden wat we per dag of week wilden gaan doen. Deze 'planning' konden we dan de volgende week met de stageschool bespreken. Zonder verdere informatie of meer details, kregen we een leeg A4tje en een pen voor onze neus en wenste ze ons succes met het maken van een planning. Hmm oke.. In Nederland zou dat allemaal netjes in Word moeten met waarschijnlijk minimaal 500 woorden, inclusief tienduizend leerdoelen en een uitgebreide terugblik op je vorige stage. Maar nee hoor, hier kan dat gewoon op een leeg A4tje. Had ik opzich ook geen problemen mee..! Dus wij hebben vervolgens een planning geschreven waarin we globaal per week hebben beschreven wat we willen gaan doen. Met de hoop dat we dit ongeveer naar hun verwachtingen hadden gedaan, liepen we terug naar de vrouw die onze stage regelt. Haar eerste reactie was: 'Wow, that's a very good schedule. Good job!'. Oké, zo simpel kan het dus ook haha! Ze zou onze planning doorsturen naar de stageschool zodat we deze (hopelijk volgende week) kunnen gaan bespreken op de school. Ik hoop dat ik daarna zo snel mogelijk kan beginnen met de stage, want midden april is mijn studietijd in Yogya alweer voorbij! Ik ben heel benieuwd. Wordt vervolgd dus..

Ik denk dat jullie wel kunnen lezen en zien op de foto's dat ik het nog steeds ONWIJS naar mijn zin heb hier! Ik geniet volop, blijf ontdekken en ga hopelijk nog veel meer leren over de cultuur, de mensen, de natuur en alle andere dingen die op m'n pad komen.

Veel liefs Juut

(ps. bedankt voor alle leuke reacties op mijn vorige blog. Die zijn echt heeel leuk om te lezen!)