Cultuurverschillen, muziekjams, strand en meer...!

Lieve allemaal!

Het is wel weer tijd voor een leuk verhaaltje. Ik heb namelijk weer het een en ander beleefd en laat jullie graag meegenieten met al mijn belevenissen! :)

Eigenlijk had ik op dit moment lekker op een surfplank horen te staan, op het strand te liggen en muziek te maken met wat nieuwe vrienden. Maaar helaas ging dat feestje fftjes niet door. De grote boosdoener is een oogontsteking.. Flink balen, maar daar valt nou eenmaal niks aan te doen.
Ondanks dat ik dus niet mee kan naar het strand dit weekend, is het wel de moeite waard om te vertellen waar dit plan eigenlijk ontstaan is! Vorig weekend, toen ik na een avondje in de kroeg het personeel na sluitingstijd muziek met elkaar zag maken, twijfelde ik natuurlijk geen moment om daar even bij te komen zitten. Vlak daarvoor had ik net iemand verteld dat muziek het enige is wat ik toch wel echt mis hier.. Even pingelen, of een tweede stemmetje met Dieke erin gooien; dat kan helaas niet hier. Maar toen zag ik dus het personeel met elkaar jammen, en als een geschenk uit de hemel, boden ze al snel een gitaar aan. Duss, even een nummer erin geknald en die viel goed in de smaak! Zo goed zelfs, dat toen ik al in de taxi zat om naar huis te gaan, iemand mij achterna riep en vroeg of hij mijn nummer mocht hebben. Deze jongen heette Hadi, en vertelde dat hij een nieuwe bar aan het strand heeft opgezet waar ze ‘live music sessions’ organiseren. ‘Iemand met veel passie voor muziek, zoals jij, moeten we hebben’ zei hij! Nou, dat klonk mij natuurlijk wel goed in de oren. Afgelopen week hebben we samen wat gedronken en heb ik wat andere muziekvrienden van hem ontmoet. Toen hebben we afgesproken dat we dit weekend naar het strand zouden gaan om muziek te maken, te chillen en eventueel te surfen (want dat scheen ook nog goed te kunnen daar!). Helaas ging dat voor mij dus ff niet door dit weekend, maar dat haal ik snel een andere keer in! To be continued…:)

Vorig weekend heb ik ook al de kans gehad om naar het strand te gaan. Ik heb toen een groepje leuke mensen bij elkaar verzameld (waarvan ik een deel de avond ervoor had ontmoet in de kroeg; zo zie je maar weer hoe makkelijk het maken van contacten hier gaat) waarmee we naar het strand zijn gescooterd. Na de nodige vertragingen (tja, dat heb je op zaterdagochtend als sommige mensen wat brak zijn), kwamen we vlak voor het donker aan op het strand. Nadat we onze tentjes hadden opgezet, begon het echter helaas te regenen. Dus dat werd snel schuilen in het dichtstbijzijnde strandtentje. Na het eten van een lekkere nasi goreng, hebben we met z’n allen de hele avond zitten kaarten. ‘Bullshitten’ viel goed in de smaak en we hadden veel lol. Toen iedereen rond 12 uur wel moe begon te worden, besloten we ons toch maar door de regen naar de tentjes te begeven. Deze bleken echter, hoe kan het ook anders, he-le-maal doorweekt te zijn. En tja, wat doe je dan? Inderdaad, als een echte robinson onder een hutje op het strand slapen! En dat het dak van dat hutje niet helemaal waterdicht was, probeerden we maar gewoon even te negeren. Ik heb geen oog dicht gedaan, maar het was wel weer een ervaring, haha! De volgende ochtend bleek alles het dubbel en dwars waard te zijn, want de hemel brak open en daar kwam me toch een lekkere zomerzon tevoorschijn! Daar zat ik dan in de zon uit een kokosnoot te drinken, na het zwemmen in de zee met ge-wel-dige golven. Had ik geen problemen mee!

Naast de leuke strandverhalen en het ontmoeten van nieuwe mensen, ben ik doordeweeks natuurlijk nog steeds stage aan het lopen en lessen aan het volgen op de universiteit. Zoals ik in mijn vorige verhaal al schreef, is het erg wennen op mijn stage. De combinatie van Montessori én de nodige cultuurverschillen, leveren onwennigheid en frustraties op. Soms vind ik het lastig om het handelen van de leerkrachten te begrijpen. Ze gaan bijvoorbeeld heel soft om met brutale kinderen en worden niet echt boos of streng op kinderen die zich niet aan de regels houden. Het gevolg is dat sommige kinderen totaal niet naar de leerkracht luisteren of door anderen heen praten zonder daarmee te stoppen. Ik zit dan soms met kromme tenen toe te kijken hoe de leerkrachten hiermee om gaan. Maarja, het zit nou eenmaal niet in de Indonesische cultuur om boos te worden of confrontaties op te zoeken en bovendien is het volgens de visie van Montessori niet goed om kinderen te ‘pushen’ om te leren (wat ook een deel van het ‘softe’ gedrag van de leerkrachten verklaard). Dit was allemaal wel even wennen in het begin, maar ik merk dat ik hun manier van lesgeven steeds beter begin te begrijpen. Bovendien vind ik het een leuke uitdaging om me te verdiepen in hun visie en manier van lesgeven. Het is de kunst om me hierop aan te passen. Dat is soms lastig, maar het is ook heel leerzaam en interessant! Samen met mijn mentor heb ik wat leuke lesmaterialen bedacht. Ze waardeert mijn inbreng en geeft mij zeker de ruimte om met eigen ideeën te komen. Dat is natuurlijk heel fijn. Afgelopen week kreeg ik voldoening uit een leuke les topografie die ik had gegeven. Ik had een spel bedacht waarmee de kinderen de landen van Azië konden oefenen. Het was heel leuk om te zien dat de kinderen hier plezier in hadden en het spel er tijdens de volgende stagedag weer bij pakten.
Vorige week heb ik nog wat opvallends op stage meegemaakt toen de school hun maandelijkse ‘Independence ceremony’ had. De kinderen hadden allemaal een speciaal uniform aan en moesten zich in rijen opstellen op het schoolplein. Vervolgens werd de vlag opgehesen en zongen ze in koor het Indonesische volkslied. Daarna moesten een paar kinderen nog wat voorlezen in het Indonesisch en noemde een docent (ik denk de grondbeginselen uit de grondwet) op waarna de kinderen dit in koor na zeiden. Bijzonder om te zien dus! Toen ik vertelde dat wij dit in Nederland niet kenden, reageerde de docent heel verbaasd. ‘Jullie hebben toch ook wel een Independence day?’ zei ze. Nou ja, niet elke maand en zo uitgebreid, vertelde ik. Wij kennen alleen 5 mei, en dat is ook de enige keer dat ik het volkslied zing (en dan mag ik hopen dat ik de tekst niet vergeten ben hahah). Grappig dat er zo’n verschil in nationalisme zit.

Op de universiteit heb ik de afgelopen weken ook wel weer m’n ogen uitgekeken. Voor één vak moest ik namelijk in een groepje een presentatie voorbereiden en geven. Het ging over ‘justice’ en het vak was filosofie. Ik zou een gedeelte van de presentatie voorbereiden en in een documentje zetten. Nadat ik braaf wat in eigen woorden over de verschillende soorten van rechtvaardigheid had geschreven en opgestuurd naar mijn groepsgenoot, kreeg ik als reactie terug dat ik het beter van wikipedia kon kopiëren en plakken. Dat deden ze schijnbaar allemaal! Dus nou ja, dat heb ik toen maar braaf gedaan haha. Tijdens de presentatie las iedereen letterlijk voor wat hij of zij op wikipedia had gevonden met een blaadje voor zijn neus. Dus dat heb ik ook maar zo gedaan, naast dat ik het nog enigszins in eigen woorden probeerde te vertellen. Toen de docent na afloop wat vragen ging stellen, hadden mijn groepsgenoten wel moeite met het beantwoorden van de vragen (tja, hoe zou dat toch komen?!). Maar ach, bij filosofie gaat het toch om je eigen mening? Dus ik heb maar wat mooi uit m’n duim gezogen. Ging prima! De week ervoor was de filosofieles echter wel wat interessanter. Het ging over ‘vrijheid’ en de studenten bleken hier erg open over te praten. Ik voelde me daardoor zo vrij om te vragen welke belemmeringen van vrijheid zij voelen in hun land. De docent gaf gelijk aan dat dat er veel waren. Als voorbeeld werd genoemd dat het niet geaccepteerd is om openlijk homo of lesbisch te zijn. Ook gaf een meisje aan dat ze zich niet vrij voelde in het kiezen van een geloof. In Indonesië is het namelijk verplicht om je geloofsovertuiging op je paspoort te zetten. Je kunt echter maar uit 6 geloofsovertuigingen kiezen… Daarmee besef ik wel weer hoe vrij ik wel niet ben in alle keuzes die ik maak. Het is hard om te horen dat zij zich meer belemmerd voelen, maar het maakt mij des te meer dankbaar voor mijn vrijheid. Interessant lesje dus..
Vervolgens had ik op donderdag weer een lesje ‘English for young learners’ waar de docent zo’n twee uur heeft verteld (en 3x keer herhaald) waarom Engels zo belangrijk is op de basisschool. Tja, ze nemen hier ruim de tijd, en ‘onderwijs afstemmen op niveau’ zijn ze niet heeel goed in. Maar ach, ik heb wel weer leuk gekletst met een klasgenootje die me wat kon vertellen over de Borobudur ;) Hij vertelde dat zijn ouders vlakbij de Borobudur wonen en hij kon me wel wat tips geven over het bezoeken van dit Boeddhistisch tempelcomplex. Dat kwam mooi uit, want datzelfde weekend zouden Doret en ik naar de Borobudur gaan!

Nou, en dat Borobudur-tripje was ook wel weer een belevenis! Het begon ’s ochtends al, toen Doret en ik met goede moed een scooter gingen huren. Ik had wel eens eerder scooter gereden in Thailand, maar dat was in een buitengebied met weinig verkeer en op z’n dooie gemakje. Maar dat is in Yogya toch wel wat anders! We moesten toch eerst uit de drukke stad zien te komen op onze scooters. Na wat proefritjes in de buurt voelden we ons comfortabel genoeg om het erop te wagen. In het begin ging dat een beetje onwennig, maar al snel zat ik lekker te scheuren! Echt wat voor mij haha. Twee uur later kwamen we aan bij ons hostel in de buurt van de Borobudur. En dat bleek een PERFECTE plek te zijn! Vanuit de tuin van het hostel keken we uit op de prachtige omgeving van de Borobudur; veel groen, rijstvelden en bergen. De eigenaar verhuurde ook nog eens gratis fietsen, en daar hebben we mooi gebruik van gemaakt. We hebben zo’n 3 uur door de kleine traditionele dorpjes gefietst, waar de mensen ons vriendelijk gedag zeiden. Na een tijdje lag mijn ketting eraf, en gelijk kwamen er mensen op me af om te helpen. Zo lief! (Natuurlijk wel nadat ik het eerst heel stoer zelf had geprobeerd te fixen, maar daar kwamen mijn slechte ‘fiets-skills’ toch wel aan het daglicht. Pap, misschien moet je het me maar toch een keer goed leren…). ’s Avonds waren we uitgenodigd bij de ouders van mijn klasgenootje die ik de dag ervoor in de les had gesproken over de Borobudur. Ze zouden voor ons koken! Dat klonk natuurlijk wel heel leuk, dus we zijn naar hen toegegaan. We werden hartelijk ontvangen met javaanse koffie (koffie met heeeel veeel suiker dus) en een lokaal hapje. Zijn vader vertelde over zijn werk als kunstenaar en tourguide bij de Borobudur en liet zijn schilderijen zien. Ook kregen we een mini-concert van zijn kinderen, die super goed muziek konden maken! Daarna konden we aanschuiven aan een uitgebreid gedekte tafel met heerlijk Indonesisch eten. Geslaagde avond dus!
De volgende dag hebben we vroeg in de ochtend, om 6 uur, de Borobudur bezocht. Na bijna bestolen te zijn door een man (ik draaide me nét op tijd om en betrapte 'm op heterdaad) én het driedubbele betaald te hebben voor de entree (omdat we blank zijn) liepen we dan het mooie tempelcomplex tegemoet. Ik moet toegeven, dat was niet het beste begin van de dag, maar het was toch wel heel bijzonder om dit prachtige Boeddhistische bouwwerk te bezoeken, dat tevens tot één van de Unesco wereldstukken behoord. Het bestaat uit verschillende ‘terrassen’ waar je op kunt lopen. Vanaf de terrassen heb je een prachtig uitzicht over de groene omgeving van de Borobudur. Heel mooi! Het werd echter wat minder leuk toen het steeds meer volstroomde met Indonesische toeristen die bedacht hadden dat WIJ het wereldwonder waren in plaats van de Borobudur. Echt íedereen wilde namelijk op de foto met ons. Het was echt bizar. Ik ben er ook maar niet aan begonnen, want dan krijg je namelijk gelijk nog meer mensen op je af. Beroemd zijn zou toch écht niet mijn ding zijn…
Nadat we ons een weg hadden gebaand door de mensen richting te uitgang (en natuurlijk ook wel blij waren dat we het tempelcomplex hadden gezien), hebben we nog wat rond getourd in de omgeving van de Borobudur. Op de terugweg kwamen we nog een leuk restaurantje tegen midden in de rijstvelden waar we lekker hebben gegeten. Vervolgens weer lekker naar huis gescooterd en thuis bijgekomen van ons fijne weekend.

Ik ben benieuwd wat de komende weken me weer gaan brengen. Mijn studietijd in Yogya zit er alweer bijna op. En het gaat echt onwijs snel…! 10 april heb ik m’n laatste stagedag en de volgende dag stap ik, zoals mijn planning er nu uitziet, in de trein richting Jakarta. Onderweg zal ik in verschillende steden stoppen, zodat ik al wat meer van Java zie. In Jakarta heb ik afgesproken met de oom van Dieke; hij woont daar met zijn Indonesische vrouw en heeft me uitgenodigd om een paar nachten te blijven logeren en wat ‘insides’ van Jakarta te laten zien. Dat gaat vast leuk worden! Daarna vlieg ik terug naar Yogya om een week vrijwilligerswerk te doen op een kamp voor studenten die hun Engels willen verbeteren. Ik zal daar helpen bij het geven van workshops en vooral veel Engels oefenen met de studenten. Tijdens die week logeer ik in een Indonesisch gastgezin, wat vast heel bijzonder en leuk gaat worden..! Tot zo ver mijn plannen, want daarna staat alles nog open!

Heel veel liefs uit Indo!!!

Juud