Verjaardag in de regenbuien

Lieve allemaal,

Ik zit op dit moment in het donker achter m’n laptopje die nog net wat licht geeft (en die ik gelukkig nét volledig had opgeladen!), mijn blog te typen. De regentijd is volop in gang en dat is wel te merken… Ik heb nog nooit zulke intense, langdurige regenbuien meegemaakt hier. Het schoolplein op school staat tot 20 cm onder water en dient inmiddels als zwembad. Daarnaast heb ik een flinke lekkage thuis en is alles in huis vochtig. Want tegen deze regen is níks te doen. Maar ik heb nog geluk! Want aan de andere kant van de stad zijn er flinke overstromingen. Zo erg zelfs, dat sommige mensen hun huis niet meer in kunnen en direct hulp nodig hebben.. Tja, dat hoort ook bij het wonen in Indonesië. Ik heb samen met Yanja wat oude kleren langs gebracht bij iemand die het door kan geven aan de mensen die onder de overstromingen lijden. Op die manier kan ik toch iets meer doen dan alleen thuis blijven wachten voor de regen.

Uiteraard zijn er ook ‘zonnige’ momenten (letterlijk en figuurlijk). En dat is wel te bewijzen aan het feit dat ik alweer ben verbrand. Ach tja, het zal deze rooie ook eens niet overkomen. Het is gebeurd tijdens een lang scooterritje door de prachtige groene omgeving buiten Yogya, op de weg terug van Klaten (een dorp buiten Yogya). Ik bezocht daar de school waar Yanja les heeft gegeven. Het is altijd interessant om andere scholen in en buiten Yogya te bezoeken, want als ik alleen mijn stageschool zou zien, zou ik totaal geen goed beeld krijgen van de gemiddelde school in Indonesië. Mijn stageschool is namelijk een privéschool waar alleen de rijkere kinderen komen, terwijl het merendeel van de scholen zijn gefinancierd door de overheid en van beduidend mindere kwaliteit zijn. Deze praktijkschool in Klaten was nog van redelijk goede kwaliteit, en had veel contacten met projecten waar de studenten na het afronden van hun middelbare school/praktijkopleiding konden gaan werken. Ik vroeg aan de studenten wat zij het liefste wilden doen na hun praktijkstudie en wat bleek; sommigen zouden heel graag verder willen studeren, maar ze moeten helaas van hun ouders gaan werken om geld te verdienen voor de familie.. Slechts een enkeling van hen zal gaan studeren. Opzich is werken na een praktijkopleiding prima en hoeft het niet vanzelfsprekend te zijn dat iedereen gaat studeren, maar sommige studenten die ik sprak zouden zo graag wél willen studeren. Zo sprak ik een hele aardige meid die goed Engels kon spreken (wat echt uitzonderlijk is in zo’n dorp) en heel slim bleek te zijn op school. Dit was echt iemand met potentie en met een wil om meer te leren dan dat ze tot nu toe had gedaan. Ook zij vertelde mij echter dat ze van haar ouders wordt verwacht om te gaan werken en geld binnen te halen… Al met al was het interessant, maar ook pijnlijk om deze verhalen te horen.

En nu iets anders (leukers).. Want afgelopen week was mijn verjaardag! Ondanks dat ik ver weg zat, voelden jullie zo dichtbij!! Bedankt voor alle ontzettend lieve felicitaties! Dat maakte m’n dag helemaal goed. Ik kon zelfs mijn huisje versieren met ballonnen, met dank aan Hans en Lies 😊 Op stage hebben de kinderen mij verast. Ik was eigenlijk vrij, maar kwam toch even langs om cake te trakteren. De kids hadden zich verstopt achter hun tafels en riepen: ‘happy birthday Ibu Judith!!’. ‘Ibu’ betekent (in brede zin) ‘mevrouw’. Als je met een vrouw spreekt die ouder is dan jij, noem je diegene altijd met ‘Ibu’ in Indonesië. De kinderen noemen alle juffen dus ook met Ibu. In de avond heb ik een heerlijk etentje gehad met Yanja. En ik heb zelfs nog een ge-wel-dig leuk pakketje gehad van pap, mam, Sophie en Niels. Die was iets te laat aangekomen, maar stiekem was zo’n after-cadeau ook wel heel erg leuk! Echt genieten dus! Zaterdag heb ik nog met wat vrienden geproost op mijn verjaardag in de kroeg. Dat was ook heel gezellig uiteraard!

Op stage ben ik inmiddels volop aan de gang. Het team is erg leuk en helpt me graag met van alles. Ook wel nodig, want een klas ‘alleen’ draaien met twee Indonesische onderwijsassistenten die ook niet gewend zijn om zelf de lessen voor te bereiden en al het oudercontact zelf te doen, is best pittig. Het IB curriculum van de school houdt in dat de vakken geschiedenis, aardrijkskunde en natuur tegelijk worden gegeven. De kinderen werken in een thema gedurende 6 weken aan een project waarin al deze vakken geïntegreerd zijn. Deze lessen moeten de leerkrachten helemaal zelf ontwerpen, waarvoor 8 uur per week is ingepland. Dat zijn best veel lessen dus! Het is uitdagend, soms best lastig, maar wel super leerzaam om deze lessen te ontwerpen en te geven. Daarnaast moeten de Engels lessen ook zelf ontworpen worden en aansluiten op de lesstof van de IB. De andere vakken (zoals rekenen, muziek, Indonesisch, gym en IT) worden door aparte vakdocenten gegeven. Dat ben ik vanuit Nederland niet gewend. Vanaf januari wil ik rekenen ook steeds vaker gaan geven, zodat ik meer lessen kan geven dan alleen geschiedenis, aardrijkskunde, natuur en Engels. Daarnaast heb ik de eerste bladzijden van mijn scriptie geschreven.. Ja ja, daar moest ik toch ook eens aan beginnen haha. Het eerste gedeelte is al voorzien van positieve feedback. Altijd fijn 😉

Ik heb nog niet veel te vertellen over spannende reisavonturen of tripjes die ik gemaakt heb. De regen beperkt je wel om naar een eiland of natuurpark te gaan. Maar ach, die ga ik zeker nog wel inhalen! Tot die tijd geniet ik enorm van mijn leventje in Yogya met lieve mensen om mij heen, festivalletjes, kroegavonden, etentjes (ik denk dat je na 10 jaar nog niet alle ‘warungs’ in Yogya geprobeerd kunt hebben) en alle andere spontane en leuke dingen die op mijn pad komen. Ten slotte wil ik nog een paar typische Indonesische gewoontes met jullie delen. Ik besefte namelijk onlangs dat heel veel dingen, die voor mij inmiddels al zo gewoon zijn, voor jullie helemaal niet zo gewoon zijn (en waarschijnlijk grappig om te lezen!): 

- Het is normaal en beleefd om altijd je schoenen uit te doen als je bij iemand thuis komt.
- In restaurantjes langs de straat hebben ze nooit messen. Indonesiërs eten slechts met lepel en vork, of liever nog, met hun handen
- Je moet nooit iemand je linkerhand schudden of iets aangeven met links want dat is onbeleefd
- Ze gebruiken hier geen toiletpapier. In de openbare sta-wc’s is er slechts een waterreservoir met een plastic schepemmertje beschikbaar waarmee je de boel moet zien schoon te krijgen. Het is me nog altijd een raadsel hoe de vrouwen dat doen… ! Soms is er een waterspuit beschikbaar (dat lijkt me dan nog iets handiger), maar vaak ook niet. Ik zorg dus wel dat ik áltijd zakdoekjes bij me heb haha! Oh en trouwens, ze schijnen de boel altijd schoon te maken met de linkerhand. Vandaar dat iets met links geven niet gepast is.
- Hier moet je een oudere vrouw altijd met ‘Ibu’ aan spreken en een oudere man altijd met ‘Pak’. Een jongere vrouw (of iemand van dezelfde leeftijd) noem je ‘Ba’ en een jongere man ‘Mas’. Het is onbeleefd als je dat niet doet, vooral bij een vooraanstaand iemand (daar vallen docenten bijvoorbeeld ook onder)
- De meeste mensen hier ontbijten met rijst, lunchen met rijst en dineren met rijst. En soms zitten in hun tussendoortjes zelfs rijst. Ik denk dat de mensen ook dromen over rijst.
- Indonesiërs zijn over het algemeen heeel klein. Ik ben hier al op twee festivals geweest en het viel me op dat ik alles zo goed kon zien, haha!
- Bijna overal waar je je scooter wilt parkeren staat een mannetje klaar om je te ‘wijzen’ (lees; al fluitend en zwaaiend) waar je kunt parkeren. Ook als dit makkelijk zonder hulp kan, en er ruimte genoeg is, wordt je uitgebreid ‘begeleid’ naar je parkeerplekje. En uiteraard dien je die man een paar honderd Rupiah te geven (in Nederland zouden die kerels dus elke dag letterlijk de straatprijs krijgen van Gaston, maarja, 1000 Rupiah is hier nog altijd slechts €0,07)
- Het is normaal om met je scooter kriskras door het verkeer te rijden en te toeteren als je er langs wilt. Wie het snelst is, krijgt immers voorrang. Er is één regel waar iedereen zich aan houdt, en dat is dat je altijd gelijk mag doorrijden naar links bij een kruispunt. Verder houden de mensen zich ook wonderbaarlijk goed aan de stoplichten.
- Ze flikkeren altijd enorm veel suiker in je drankje. Maakt niet uit of het thee, koffie, een sapje of een fruitjuice is; óveral gaat standaard twee (grote!) scheppen suiker in.
- De enige thee die hier te verkrijgen is, is een soort ‘jasmin’ thee die vies is (al moet ik zeggen dat ik er inmiddels aan ben gewend).

Femke of Lisan, als jullie nog goede aanvullingen hebben voor het lijstje zie ik die natuurlijk graaag tegemoet in een reactie!! Ik ben ongetwijfeld een paar dingen vergeten.

Tot snel allemaal!
Veel liefs Juut