Niets mag, maar alles kan!

Lieve allemaal!

Ik kreeg al vragen van mensen waar m’n volgende blog toch bleef. Nou, hier is ie dan! En het is ook wel weer nodig om jullie het één en ander bij te kletsen, want ik heb weer veeel leuke, mooie en bijzondere dingen meegemaakt. Ik ben inmiddels al zo’n drie weken klaar met mijn studie en stage in Yogya, wat ervoor zorgde dat ik de afgelopen drie weken wat mooie tripjes heb kunnen maken.

Het eerste wat ik toch echt met jullie moet delen is de week waarin ik vrijwilligerswerk heb gedaan bij de Dahuni foundation. Deze kleinschalige organisatie steunt kansarme, maar zeer gemotiveerde studenten in de omgeving van Boyolali, een stad dichtbij Yogyakarta. Dit doen ze niet alleen door schoolgeld te geven, maar vooral door ze nauw te begeleiden bij het maken van hun schoolopdrachten en de voorbereiding op hun studie. De organisatie wil daarnaast het Engelse onderwijs in de omgeving gaan verbeteren, want het niveau van het onderwijs is schrikbarend laag… Dat heb ik tijdens mijn vrijwilligerswerk met eigen ogen kunnen zien. Ik heb namelijk geholpen op een project dat de organisatie organiseerde, genaamd ‘bridging the education gap’. Dit hield in dat we met een grote groep vrijwilligers (zowel Indonesische als buitenlandse) elke dag een andere school in de buurt van Boyolali bezochten waar zo’n 100 highschool studenten uit de omgeving kwamen. Het was aan ons de taak om deze studenten een inspirerende en leerzame dag te bezorgen waarin we verschillende Engelse testen met ze afnamen, Engels met ze praatten, workshops gaven en spelletjes met ze speelden. Eén van de belangrijkste taken was het afnemen van de speakings tests. In tweetallen hielden we gesprekjes met de studenten en moesten we hun een cijfer geven. Dit hebben we ook bij docenten Engels gedaan, want op de eerste dag kwamen alleen docenten. En hier ben ik wel erg geschrokken van het lage niveau… Ik heb speakings tests afgenomen met docenten die amper een fatsoenlijk gesprek in het Engels konden voeren. Daarnaast konden de meesten voornamelijk basiszinnen spreken, maar heel veel verder kwamen ze niet. En dan zullen we het maar helemaal niet hebben over hun grammatica.. Ik vond het schokkend om te zien dat het niveau van de docenten zo laag bleek te zijn. Nou moet ik wel zeggen dat het wat oudere docenten waren (gemiddeld boven de 40). De Indonesische vrijwilligers legden mij uit dat er wel een verbetering in het niveau is te zien bij de jongere generatie docenten. Zij spreken over het algemeen beter Engels en zijn gemotiveerder om hun Engels te ontwikkelen. Maar het blijft natuurlijk een groot probleem dat er nog steeds een grote groep docenten is die eigenlijk niet in staat zijn om studenten fatsoenlijk Engels te leren. Gelukkig wil de Dahuni foundation daar ook wat aan doen. Ze gaan de uitslagen van de testen die wij hebben afgenomen namelijk gebruiken om een langdurig project op te zetten die het onderwijs in de omgeving van Boyolali moet gaan verbeteren. Hier wordt de lokale bevolking uiteraard nauw bij betrokken en het project zal er vooral op gericht zijn om het niveau van de docenten op te krikken (zowel hun Engels niveau als hun leerkrachtvaardigheden). Erg goed en  interessant dus! En zeker de moeite waard om dit project te blijven volgen…
Ik heb zelf ook nog een workshop gegeven aan de docenten. Er was mij van te voren gevraagd om een workshop te geven over ‘effective teaching methods’. Ik had wat voorbereid over het motiveren van studenten, maar had niet verwacht dat ik deze workshop aan een groep van zo’n 80 docenten moest geven! En ook nog eens docenten die niet zo spraakzaam waren en waarvan een deel mijn verhaal in het Engels moeilijk zou kunnen volgen. Maar goed, ik dacht; dit gaan we gewoon doen. En dat pakte goed uit! Ik begon met een energizer (kort, actief spelletje) waar iedereen zowaar enthousiast aan mee deed, en ik legde uit dat dit een activiteit is om tussen de lessen door te doen als je merkt dat de studenten hun concentratie kwijt zijn. Daarna heb ik nog wat theorie gegeven over het motiveren van studenten, waarna de docenten in groepjes voorbeelden moesten bedenken bij deze theorie. Het verliep allemaal goed en ik vond het geweldig om te doen. Sta ik daar als muppet van 20 (die overigens nog geen eens afgestudeerd is als docent), een workshop te geven aan docenten die al jaren les geven! Maar zo zie je maar dat ik na 3 jaar studeren over sommige onderwerpen al meer kennis heb dan hen.
Het was een heeele vermoeiende week, maar vooral heel leerzaam, bijzonder en mooi! Ik had bovendien niet verwacht dat ik zo’n impact zou kunnen maken op sommige studenten. Aan het einde van de week kreeg ik een envelop overhandigt met feedbackformulieren die de studenten aan mij hadden geschreven. Daar stonden prachtige woorden op zoals; ‘I forgot your name, but I will never forget your support’. Daar doe je het toch voor?! Laat mij maar nog een paar weken vrijwilligerswerk doen hoor J

De week voordat ik vrijwilligerswerk deed heb ik nog een ander tripje gemaakt. En wel naar Jakarta! Jakarta is een stad die je als backpacker meestal overslaat, want deze mega stad met z’n onwijs drukke verkeer heeft niet veel te bieden voor de gemiddelde backpacker. Maar ik kreeg een mooie kans om deze stad op een andere manier te zien. Peter, de oom van Dieke, had me namelijk uitgenodigd bij hem thuis. Hij woont daar met mijn Indonesische vrouw en zoon en kent de stad dus goed. Ik kwam ook nog eens op de juiste dag aan, want het was verkiezingsdag waardoor de mensen vrij waren en de stad vrij was van het werkverkeer. Goeie dag dus om de stad te bekijken! Samen met Peter’s neef (die ook in Indonesië aan het reizen was) en zijn zoon hebben we de stad met de auto verkend. We zijn langs Batavia geweest (waar je nog Nederlandse koloniale gebouwen ziet staan), langs de haven gelopen (met gammele houten boten waarvan je je afvraagt of die wel sterk genoeg zijn) en we hebben de grootste shopping mall van Jakarta bekeken. Dat laatste was wel erg interessant.. Jakarta staat namelijk bekend om al z’n shopping malls waar de Indonesiërs massaal samen komen om te eten, te socializen, te winkelen, naar de bioscoop te gaan of gewoon met vrienden rond te lopen. Het vormt een belangrijk deel van hun sociaal leven. Ik ben zelf ook nog naar de bioscoop geweest in een shopping mall, wat echt geweldig was! Ze hebben daar dus stoelen die je met een knopje achterover kunt zetten zodat je als een koningin kunt neerploffen en kunt genieten van een goede film (of slapen als het een heeele slechte film is, zoals ik deed haha). Ze hebben zelfs snuggy’s om onder te liggen (Sophie, dit was echt wat voor jou geweest ;)) én je kunt vanuit je stoel met een vingerknip eten en drankjes bestellen. Echt waar, zulke bioscopen zouden in Nederland big business zijn!
Peter heeft me daarnaast ook nog het ‘compound’ van zijn Indonesische familie laten zien. Zoals wel vaker voorkomt in Indonesië, woont de hele familie samen op één stuk grondgebied. Ieder gezin heeft daar zijn eigen huis en ze hebben (in dit geval) zelfs een eigen begraafplaatsje voor familieleden. Omdat Peter’s vrouw nogal een grote familie heeft, is er altijd wel iemand te bekennen op het compound. Voor de kinderen zijn er altijd wel anderen om mee te spelen en er staat, wat ongetwijfeld niet anders kan in Indonesië, altijd eten klaar voor iedereen die ook maar mee wil eten. Eigenlijk een soort Heeten in het klein dus, haha ;) Het was voor mij weer een interessant cultureel inkijkje in het Indonesische leven.
Op de laatste avond heb ik nog even het nachtleven van Jakarta verkend. Kon niet missen natuurlijk ;) Naar een club geweest waar de ene dikke auto na de andere stopte om Indonesische chicks in korte rokjes af te zetten. Ook interessant om te zien moet ik zeggen.. Want overdag zal je hier niemand in een kort broekje of rokje zien rondlopen! Ik verbaasde me ook heel erg toen de nicht van Peter, die ook mee ging naar de club, haar hoofddoek ineens kon afdoen toen we de club ingingen. Want zonder hoofddoek was schijnbaar toch iets mooier.. Dit is een typisch voorbeeld van ‘niets mag, maar alles kan in Indonesië’! Een ander voorbeeld hiervan is dat het schijnbaar mogelijk is om voor een paar dagen te trouwen. Tijdens die paar dagen kunnen de man en vrouw even in hun behoeftes voorzien, waarna ze zonder pardon weer scheiden. Bizar he..!

Naast mijn Jakarta- en vrijwilligerswerkavonturen heb ik nog een tripje gemaakt naar Karimunjawa; een eiland ten noorden van Java. En dat was echt PRACHTIG. Hij staat dit jaar op nummer 7 ofzo in de lonely planet, dus het is te hopen dat het niet zo’n super toeristische bestemming gaat worden zoals Bali. Maar gelukkig heb ik het nog in een vrij rustige staat gezien. Wat een relaxte vibe daar op het eiland. De mensen waren heel vriendelijk, het weer was fantastisch en de zee en de stranden zagen eruit als ‘paradise on earth’. De rit ernaartoe was ook al een hele belevenis. We vertrokken donderdagavond met wat vrienden vanuit Yogya naar Jepara. Vanuit Jepara konden we namelijk de boot pakken naar Karimunjawa. Twee auto’s gehuurd, rugzakje mee en karren maar! De rit zou ongeveer 6 uur duren. Gelukkig hadden mijn twee Madagaskar vrienden die hier al drie jaar wonen, genoeg ervaring om ons met de nodige inhaaltrucs veilig naar de haven te rijden. Onderweg nog wel een lekke band gehad, maar dat was met 5 mannen sterk snel gefixt! Eenmaal bij de haven bleek de boot die we gereserveerd hadden echter niet te varen.. Na een paar uur wachten, overleggen, andere opties bekijken en onderhandelen, konden we uiteindelijk mee met een soort vissersboot. Het wachten en geduldig blijven bleek alles waard, want dit was een geweldige bootrit. De zee was rustig en het water prachtig blauw. Het plaatje werd helemaal compleet toen er een groep dolfijnen voor onze boot sprong en een stuk met ons meezwommen. We kwamen na 6 uur varen (!) in de avond aan en konden een prachtige zonsondergang vanaf de boot zien. De volgende dag hebben we weer de hele dag op een boot gezeten. Het was namelijk tijd om te eilandhoppen! Rond Karimunjawa liggen namelijk nog twee eilandjes met witte stranden waar je prachtig kunt snorkelen. Na het snorkelen konden we neerploffen op het strand om een beetje te chillen, te volleyballen, te zwemmen en gewoon te GENIETEN! En dat terwijl er heerlijke verse vis voor ons werd gebakken, die we vervolgens, op de Indonesische manier, met wat rijst en groenten en onze handen opgegeten hebben. Zien jullie het al voor je? Ik ben maar een gezegend mens J

Op de universiteit en stage heb ik alles zo goed als afgerond. Op mijn laatste stagedag heb ik spelletjes gespeeld met de kids en afscheid genomen. De docenten bedankten me voor mijn inzet en zeiden, zoals Indonesiërs heel vaak zeggen; ‘sorry if we did something wrong. I hope you enjoyed your time’. Het is hier normaal om dat altijd te zeggen, want áls iemand het dan niet naar zijn zin heeft gehad, heb je je daar gelijk voor verontschuldigd. Misschien komt dat wel omdat mensen hier noooit uit zichzelf zullen zeggen dat ze iets niet zo leuk vonden. En als dat wel het geval is, moet je dat door de zinnen heen lezen of aflezen van hun gedrag. Indonesiërs lachen altijd en zijn heel vriendelijk, maar dat brengt ook met zich mee dat ze het lastig vinden om te zeggen wat ze écht vinden. Als buitenlander moet je hier altijd rekening mee houden.
Het is inmiddels al vier weken geleden dat ik afscheid nam op stage. Afgelopen week was ik, na mijn tripjes, weer in Yogya voor een paar dagen. De docenten op stage hadden gevraagd of ik nog één keer kon terug komen, want de kids vroegen naar me en ze wilden me nog wat geven. Ik kreeg namelijk nog een hele tas met souvenirs mee én een lokaal gerecht van Yogya wat ik écht een keer geproefd moest hebben (dit had ik na 3 maanden in Yogya zogenaamd nog niet geproefd….haha). Heel lief! De kinderen reageerden heel enthousiast toen ik weer even terug kwam en renden op me af voor een groepsknuffel. Erg leuk zo’n stukje waardering, ook al was mijn stage niet geweldig leuk zoals jullie weten.

Mijn laatste dagen in Yogya waren heel relaxt. Ik heb met verschillende mensen afgesproken, samen gegeten, de kroeg in geweest, een Nederlands schooltje bezocht, regelmatig het zwembad en de sportschool bezocht en mijn stageopdracht afgerond en ingeleverd. Het is heel leuk om te zien dat ik in deze drie maanden al een behoorlijk sociaal leven heb opgebouwd. Yogya is ook niet zo heeel groot, dus je komt mensen regelmatig vaker tegen. Sommigen zijn me echt dierbaar geworden en ga ik zeker contact mee houden. Als ik de kans krijg om hier terug te komen, zal ik dat dan ook zeker doen! De eerste terugkomst is in ieder geval al gepland; ergens in Juli reis ik waarschijnlijk met Femke en Lisan langs Yogya, als we door Java gaan reizen. Ik kijk er nu al naar uit om hun wat leuke plekjes in Yogya te laten zien!
Ook heb de afgelopen week mijn reis voor de komende drie maanden gepland. Ik heb de lonely planet erbij gepakt en al mijn aantekeningen met tips van anderen bekeken, en heb uiteindelijk besloten om mijn reis in Kalimantan te beginnen! Kalimantan is het Indonesische gedeelte van Borneo. Dat betekent dus dat ik de prachtige natuur in de jungle ga opzoeken! Vanmiddag vlieg ik naar Balikpapan; een redelijk grote en moderne stad in het oosten van Kalimantan. Vanuit daar wil ik door reizen naar het noorden, langs de kust, om vervolgens vanuit Samarinda een stuk de Maharam rivier op te reizen. Deze rivier kun je per boot opvaren en onderweg kun je langs verschillende dorpjes langs de rivier stoppen. Hoe verder je deze rivier opvaart, hoe ruiger de natuur en hoe primitiever het leven wordt. Ik zal niet heeel ver gaan, want als ik het red wil ik nog verder naar het noorden reizen om de Serawan eilanden voor de kust van Kalimantan te bezoeken. Dit schijnt namelijk ook prachtig te zijn. Ik heb tot 3 juni de tijd, want dan verloopt mijn visum. Ik weet nog niet zeker waar ik dan naartoe wil, maar er is het idee om naar Vietnam te gaan. Als ik daar voor kies, zal ik daar een maandje blijven, dus tot begin juli. Want begin Juli heb ik met Femke en Lisan afgesproken in Jakarta!

Nou lieverds, dit is zo’n beetje mijn plan. Ik ben heeeel benieuwd wat de komende weken me weer zullen brengen. Ik heb er in ieder geval veel zin in, en hoop dat ik in mijn volgende blog weer een aantal mooie avonturen kan vertellen. Ik zal goed op mezelf passen en geen gekke dingen doen! Ik hou mien koppie dr bie! ;)

Knuffels en liefs vanuit (nu nog) Yogyakarta,

Juut

Ps. De foto's plaats ik later vandaag, of morgen ;) Ik moet nu even mijn vliegtuig halen haha!